به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از واشنگتن پست، "کاندولیزا رایس" در این کتاب درباره وقایعی نوشته که ممکن است کسی درباره آن به ما حرفی زده باشد و یا در ایمیلهایمان مطلبی درباره آن خوانده باشیم .
این کتاب خاطراتی از چهار سال حضور به عنوان مشارو امنیت ملی و چهار سال حضور به عنوان وزیر خارجه آمریکا در دولت جرج دبلیو بوش است.
"گلن کسلر" درباره کتاب "افتخار نه چندان بزرگ" مینویسد: این کتاب اولین خاطرات جدی از دوران ریاست جمهوری بوش است که البته بخشهای از آن پیشتر توسط خود بوش، دونالد رامسفلد، وزیر دفاع پیشین آمریکا، "دیک چنی" معاون جرج بوش و "هانک پالسون" به رشته تحریر درآمده بودند.
در همین رابطه نیوزویک نیز مصاحبه ای با رایس در رابطه با کتابش انجام داده است. رایس در این مصاحبه اشاره می کند که هم اکنون با توجه به کشته شدن قذافی، سقوط رژیم مبارک و بیانیه هفته گذشته اوباما مبنی بر خروج نیروهای آمریکا از عراق در پایان سال جاری میلادی، این لحظه بهترین لحظه زندگی رایس محسوب می شود.
وی در این باره می گوید: هیچ انقلابی در دنیا زیبا نبوده است، من فکر می کنم که ما مجبوریم این مسئله را به خاطر داشته باشیم که اگر اصلاحات سیاسی در شرایطی که مردم خشمگینند دیر اجرا شود، در این صورت دیگر شرایط به آن صورتی که ما انتظار داریم، نخواهد بود.
بخشی ازاین کتاب به ماجرای سفر کاندولیزا رایس به لیبی و دیدار او با معمر قذافی اختصاص دارد. در جریان انقلاب لیبی مشخص شد که دلباختگی قذافی به رایس که رسانه ها به آن می پرداختند صحت داشته و پیدا شدن آلبومی از عکسهای رایس در اتاق قذافی نیز مهر تائید دیگری بود بر این عاشق پیشگی.
رایس در کتاب خود به اینکه قذافی عاجزانه خواستار سفر او به لیبی برای مقاصد شخصی نه دیپلماتیک بوده، نیز اشاره میکند.
وزیر خارجه سابق آمریکا درباره نحوه سفر خود به لیبی و دیدار با معمر قذافی می نویسد:
قذافی شیفتگی عجیبی نسبت به من داشت و از کسانی که با او دیدار می کردند می پرسید که چرا "شاهزاده خانم آفریفایی اش" او را ملاقات نمی کند. با این وجود من تصمیم گرفتم این قضیه را نادیده بگیرم و خود را برای سفر به لیبی آماده کنم. سفر به این کشور راحت نبود مخصوصا با آن درخواستهای به خصوص لیبیایی ها مثل دیدار با قذافی در چادرش.
رایس در کتاب خاطرات خود آورده است: نیازی به گفتن نیست، اما من دعوت او در چادر را رد کردم و با قذافی در یک اقامتگاه رسمی دیدار کردم.
رایس نوشته است که قذافی در طول سفرش به لیبی به او نوار ویدیویی از عکس هایش با رهبران جهان از جمله بوش، پوتین، هو جین تائو و دیگران داده است. قذافی آهنگی به نام "گل سیاه در کاخ سفید" را بر روی این نوار ویدیویی گذاشته بود. این شعر برای رایس توسط یک شاعر لیبیایی گفته شده بود.
وزیر خارجه دولت بوش نوشته است: زمانی که با او در اقامتگاهش در مقابل خبرنگاران نشستم، قذافی جملات مناسبی به زبان آورد. پس از مدتی خبرنگاران رفتند. سپس ما در مورد افریقا و مخصوصا سودان صحبت کردیم. او قول داد که لیبی راه هایی برای کمک رساندن به پناهجویان ایجاد کند. من با خودم فکر کردم خیلی دیدار با او خوب دارد پیش می رود و فکر کردم که او دیوانه به نظر نمی رسد. اما او ناگهان دیگر صحبت نکرد و سرش را عقب و جلو کرد و گفت: به بوش بگو که دیگر در مورد راه حل دو دولت برای اسرائیل و فلسطین صحبت نکند.
رایس نوشته است: قذافی گفت که تنها یک دولت باید وجود داشته باشد: اسراتین.
وزیر خارجه امریکا در دولت بوش نوشته است: احتمالا او از چیزی که من در پاسخ به این سخنانش گفتم خوشش نیامد چون دو تن از مترجمانش را از اتاق بیرون کرد.
رایس در گفتگو با نیوزویک درباره تحولات خاورمیانه صحبت کرده و میگوید: نتیجه نهایی مبارزه برای به دست آوردن حقوق دموکراتیک همواره مثبت خواهد بود.
وی بر این باور است که شعار آزادی چهره خاورمیانه را تغییر داده است. دولت بوش شعار آزادی را نه تنها به این دلیل که آزادی یک حق بود، بلکه به این دلیل که واقعا ضروری بود، در پیش گرفت.